ərş

is. <ər.> şair. Göy, asiman. Təsbeh kimi qatarınız düzərsiz; Havalanıb ərş üzündə süzərsiz. M. V. V.. Müqtədirsən ucalıb ərşə qədər getməyə də; Cənnəti, həm də cəhənnəmləri seyr etməyə də. A. S..

◊ Ərşə bülənd olmaq – bax ərşə çıxmaq. <Qərib:> Səbrə taqətim yox, gəlməz qərarım; Ərşə bülənd olub ah ilə zarım. «Aşıq Qərib». Ərşə çıxmaq – ucalmaq, göylərə qalxmaq. Göy üzündə açanda biz qanadı; Ərşə çıxar yağıların fəryadı. R. R.. Ərşə dayaq olmaq – bax ərşə dayanmaq. Ərşə dayanmaq – bax ərşə çıxmaq. Fərraşların küçələrdə səsi hər dəqiqədə ərşə dayandı. M. F. A.. Ərşə qalxmaq – bax ərşə çıxmaq. Məzlumların ah və naləsi ərşə qalxdı. C. M.. Ərşə ucalmaq – bax ərşə çıxmaq. Zülfün qəmi bir halə salıbdır məni, ey məh! Naləm ucalır ərşə şəbi-tar gələndə. S. Ə. Ş.. Ərşi-əla şair. – uca göy, səma, asiman. Hər düşəndə qəddin yada, ağlaram; Ünüm çıxar ərşiəlayə, pəri! M. P. V.. Ərşi-fələk – bax ərşi-əla. <Ağamərdan:> Əyər bu iş mən deyən kimi baş tutsa, Təbrizdə mənim şöhrətim ərşi-fələkə çıxacaq. M. F. A.. Hələ dan ulduzu batmayıb ərşifələkdə öz dövrünü edirdi. A. D.. Ərşi-müəlla şair. – bax ərşi-əla. Arizin gün əvəzi aləmi nurani edər; Gər mələklər çəkələr ərşi-müəllayə səni. S. Ə. Ş.. Başı ərşə durmaq (qalxmaq, dayanmaq) – çox uca, hündür, yüksək şey haqqında. <Nigar:> Başı ərşə duran dağlar; Dağlar, Eyvazı neylədiz?! «Koroğlu».